Şairin Şiiri

Şairin Şiiri post thumbnail image

Şairin Şiiri

Şairin Kırık Kalemi

 

Şairin Şiiri

Şairin kırık kalemi düşmüştü yerlere, arıyor ama bulamıyordu

Neden kayıplara karışmıştı halbuki dün ne güzel de yazıyordu

Bugün kaybolan bir kalemle duygularıda kırılmıştı

Belki de kaybolan da, kırılan da bir kalem değildi sadece

Bir kalp kırılmıştı, bir ruh için için yanıyordu

Ağlamamak için aylardır çok direniyordu

Bugün ne olmuştu da, bir kırık kalemle bu hali almıştı

Sanki kaybolan bir kalem değildi

Kendini kaybetmişti, hıçkırıklar arasında…

Seviyordu, çok seviyordu

İtiraf dahi edemeden duygularını

Uzun uzun bakamamışken gözlerine

Veda etmişti kalbinin baharına

….

Belki de bir ömür beklediği hayali

Gözlerinin önünde kaybolup gidiyordu

Gitme, Gitme kal diyemiyordu

İçindeki bağırtıları, isyanları duyuramıyordu

Ama yanıyordu, içten içe çok yanıyordu

Nasıl sevebilmişti bu kadar, kendi de bilmiyordu

Hep korkup kaçtığı bu duyguların esiri olmuştu

Çok seviyordu, çok ama çok seviyordu…

Halbuki aşka dahi inanmadığını söylüyordu

Karmaşık duygularla işim yok diye, her yerde anlatıyordu

Şimdi, O’na ne olmuştu…

Ne olmuştu da böyle kalbi, Aşığım… Aşığım… diye haykırıyordu

Büyük sözlerinin kurbanı olarak seçilmişti hayat tarafından

Dün ısrarla reddettiği duyguları,

Bugün birer birer yutkunuyordu

Yanıyordu, için için yanıyordu

Yılların susuzluğu bir türlü dinmiyordu

Tam vardım derken hayallerine

Yendim artık korkularımı diye haykırırken

Sevgilisi, bırakmıştı ellerini…

Bırakma diyordu ; kalbiyle, aklıyla ve ruhuyla…

Bir tek diliyle söyleyememişti

Gitme, gitme kal diyememişti

Ardından bir yakarış, bir duayla seslenmişti

Seni çok seviyorum, Gitme, Gitme beni bırakma, demişti

Yazar: imtihan

 

1 thought on “Şairin Şiiri”

  1. Bir adın kalmalı geriye
    Bütün kırılmış şeylerin nihayetinde
    Aynaların ardında sır
    Yalnızlığın peşinde kuvvet
    Evet nihayet
    Bir adın kalmalı geriye
    Bir de o kahreden gurbet

    Sen say ki
    Ben hiç ağlamadım
    Hiç ateşe tutmadım yüreğimi
    Geceleri, koynuma almadım ihaneti
    Ve say ki
    Bütün şiirler gözlerini
    Bütün şarkılar saçlarını söylemedi
    Hele nihavent
    Hele buselik hiç geçmedi fikrimden
    Ve hiç gitmedi
    Bir toprak kan gibi adın
    İçimin nehirlerinden
    Evet yangın
    Evet salaş yalvarmanın korkusunda talan
    Evet kaybetmenin o zehirli buğusu
    Evet isyan
    Evet kahrolmuş sayfaların arasında adın
    Sokaklar dolusu bir adamın yalnızlığı
    Bu sevda biraz nadan
    Biraz da hıçkırık tadı
    Pencere önü menekşelerinde her akşam

    Dağlar sonra oynadı yerinden
    Ve hallaçlar attı pamuğu fütursuzca
    Sen say ki
    Yerin dibine geçti
    Geçmeyesi sevdam.
    Ve ben seni sevdiğim zaman
    Bu şehre yağmurlar yağdı
    Yani ben seni sevdiğim zaman
    Ayrılık kurşun kadar ağır
    Gülüşün kadar felaketiydi yaşamanın
    Yine de bir adın kalmalı geriye
    Bütün kırılmış şeylerin nihayetinde
    Aynaların ardında sır
    Yalnızlığın peşinde kuvvet
    Evet nihayet
    Bir adın kalmalı geriye
    Bir de o kahreden gurbet
    Beni affet
    Kaybetmek için erken, sevmek için çok geç…

    Bir Adın Kalmalı Geriye Ahmet Hamdi Tanpınar – İbrahim Sadri

Leave a Reply

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Benzer Yazılar